ساختار تصویر در شعر معاصر از منظر دستور زبان فارسی

همان‌قدر که ایجاد ارتباط میان اشیاء و پدیده‌ها در تازگی و اهمیت تصویر اهمیت دارد، به همان میزان انتخاب ساختاری برای بیان این ارتباط‌ها نیز مهم است و چه بسا تصویری کهنه و تکراری با استفاده از ساختار زبانی تازه، روحی تازه بپذیرد. هدف این مقاله بررسی انواع ساختارهای دستوری است که شاعران معاصر برای نشان دادن ارتباط‌های تصویری استفاده کرده‌اند. مقصود از این بررسی نشان دادن آن است که شاعر خلاقانه از مباحث دستوری به گونه‌ای بهره می‌برد که تصویری را ارتقای هنری بخشد، آن‌چنان‌که تغییر نوع یا نقش دستوری کلمه، موجب از بین رفتن تصویر یا ارزش‌های هنری آن می‌شود. در شعر معاصر علاوه بر ساختار رایج اضافات تشبیهی، از مقوله‌های دستوری دیگری چون بدل، منادا، روشنگر (ممیز)، صفت و قید نیز برای ارائه تصویر استفاده شده است. این ساختارهای دستوری در کانون تصویرسازی واقع شده‌اند و تازگی و اهمیت برخی از تصاویر تا حد چشم‌گیری به ساختار ارائه آنها بستگی دارد.